به عاریه گرفتن این سوال کلیشه ای من رو یاد دوران مدرسه, روزهای اول مهر و موضوع انشاء تابستان خود را چگونه گذراندید می ندازه. اون روزها که نمی دونستیم از تمام شدن تابستون و سه ماه زنگ تفریح ناراحت باشیم؟ یا از اومدن پائیز و پوشیدن لباس و کیف و کفش نو مدرسه خوشحال ؟؟!!! شما رو نمی دونم ولی من اون روزها از یه هفته مونده به شروع مدارس, مرتب روپوشم رو می پوشیدم و هر بار به خودم قول می دادم, امسال حسابی از وسایلم نگه داری می کنم و نمی ذارم حتی یک ذره هم خاکی بشه. مقنعه ام رو بعد از هر بار رژه رفتن جلوی آینه, با چنان وسواسی آویزون می کردم که مبادا خط اتوش بهم بخوره و بهش بی احترامی بشه و اگه کسی بهم می گفت این وسواس ها مال دو روز اول است, زیر بار نمی رفتم که نمی رفتم.
کتابهام رو چنان میلی متری جلد می کردم که انگار با خط کش علامت زده ام و اون لحظه حتی فکرش رو هم نمی کردم این کتابها همونهایی خواهد بود که وقتی دوباره تابستون می شه، از ذوق تموم شدن مدرسه دونه دونه ورق هاش موشک می شه و تو حیاط با صفای خونه مون به پرواز در میاد و در صدای ذوق زده و کودکانه من و خواهر برادرم گم می شه.
؟؟؟
؟؟
؟
ببخشید ... اینکه یلدا و شب یلدا چه ربطی به روز اول مدرسه داشت رو من خودمم نفهمیدم :))))))))
بگذریـــــم ... این جمله کلیشه ای خیلی از خاطرات خوش گذشته رو در من زنده کرد و یلدا هم مثل نوروز و هر مناسب دیگه ای که به دور هم بودنها ختم می شه, بهانه ای شد تا دلتنگی ها و بغض های روی هم تلنبار شده ام، سرریز کنه ...
برای امسال دوست داشتیم به یه سبک ایرانی به استقبال یلدا بریم و از اونجا که توی افریقا خیلی خیلی سخته بتونی سنتهای ایرانی رو به همون شکل اصیل خودش به اجرا در بیاری، تو این فکر بودیم چطور می تونیم از حداقل امکانات بیشترین استفاده رو ببریم. تا اینکه ایده کرسی و سرما و زمستون و شلغم و لبوی داغ و چایی تازه دم قند پهلو به ذهنمون رسید و برای من هیجان طلب چه چیزی بهتر از این. اما واقعیت اینه که هر چه به یلدا نزدیک تر می شدیم دلتنگی من بیشتر می شد و اراده ام سست تر و اگه به خودم بود بی خیال همه این هیجانها می شدم. اما همسرم, مصطفای عزیزم که توی این چند سال همه جوره دلتنگی های من رو تحمل و هر بار با صبوری ها و مهربونی هاش به زندگی دلگرم ترم کرده, بدون اینکه منتظر من بمونه همه کارها رو آماده کرد و من رو در مقابل عمل انجام شده قرار داد و این باعث شد تصمیم بگیرم یلدامون رو با پشت صحنه ها و آماده سازی هاش براتون بذارم تا تبریک یلدا رو از یه عکس و نوشته تکراری خارج و شما رو هم در این ضیافت ساده اما با صفای خودمون شریک کرده باشم.
اگه نظر من رو بخواین هر چیزی شرایط و ویژگی های خودش رو می خواد تا بتونه اون حس نوستالژیک رو در آدم زنده کنه. وقتی در افریقایی و گرما بیداد می کنه نمی تونی یلدا رو اونطور که باید, حس کنی و باور کنی که شب یلداست. اما این کرسی امسال ما عجیب من رو به این حس نزدیک تر کرد. خصوصا وقتی به جای نشستن روی مبل و تشریفات, به یاد قدیم و کرسی هاش ... روی زمین نشستیم و میوه خوردیم و تخمه شکوندیم و گل گفتیم و گل شنفتیم.
به هر حال کرسی گذاشتن و سفره قدیمی پهن کردن امکانات خودش رو می خواد, چیزایی مثه مجمع بزرگ مسی, لحاف دست دوز ساتن, بالش های بزرگ سرخ ومخملی, ظرفهای قدیمی, سفره بته جقه ای, سماور ذغالی و خلاصه هر چیزی که یه کرسی اصیل باید داشته باشه که فراهم کردنش اینجا توی افریقا از غیر ممکن هاست. اما از اونجا که کار نشد نداره, در دیگ و پرده ساتن و خلاصه همه این چیزهایی که در زیر می بینین, به ما کمک کرد تا بتونیم کرسی یلدامون رو هر چه بیشتر به کرسی ایرانی نزدیک کنیم.
و البته پنکه ای گذاشتیم تا کمی طنز و خنده هم چاشنی این شب نشینی کرده باشیم.
در هر حال یلدای امسال هم گذشت. جای همه عزیزانمون در کنار ما و جای ما در کنار اونها خالی بود که اگه این فاصله ها نبود شبی پرخاطره در کنار خانواده خودم و همسرم می داشتیم. اما ... اما از همه این حرفها گذشته دوستان خیلی خوبی داریم که با حضورشون در کنارمون باعث شدن و می شن کمتر احساس دلتنگی کنیم و همین رفت و آمدهاست که گذشت این روزها رو برامون قابل تحمل تر می کنه.
در هر حال امیدوارم هر گوشه از این دنیای پهناور که هستید همیشه خوش باشید و هر شبتون پر خاطره باشه.
و ممنونم که با ما همراه بودید :))
