ایران من

 تا یکی دو روز بعد از شنیدن خبر دلخراش زلزله آذربایجان به دلیل نا آگاهی از اخبار داخل ایران گمان می کردم بیشتر با یک زمین لرزه مواجه بوده ایم تا زلزله. گمان می کردم تلفات جانی چندانی نداشته ایم و نهایتاً عده ای مجروح و مصدوم شده اند. ولی هر روز که می گذشت بیشتر متوجه مصیبتی که سر مردم کشورمون اومده بود می شدم و نهایتاً همونطور که برای همه سوال  برانگیز شده بود متوجه شدم موضوع خیلی حادتر از اینها بوده و متاسفانه رسانه های ملی ایران به دلائلی که قطعا فقط برای خودشون محترم است, اونطور که شایسته و بایسته است اطلاع رسانی نکرده اند و مردم کشورمون در حال تحمل روزها و لحظات بسیار سختی هستند که از تصور من به دور است.

دوباره تمام لحظه ها و استرسهای زلزله بم برایم تکرار شد. اشکهایی که پای آهنگ زیبای منصور ( عیده و امسال عیدی ندارم ) می ریختیم و به معنای واقعی کلمه خودمون رو عذادار می دونستیم. زلزله بم که چه عرض کنم هنوز بعضی صحنه های زلزله رودبار و عکس العمل های پدر مادرم راجع به اون موضوع رو به خوبی به یاد دارم. ولی این بار از اونجا که رسانه ها بی توجهی نشون داده بودن, خشمی گسترده نه من که همه مردم رو فراگرفته بود و همه سعی بر این داشتن به هر شکلی که میتونن از یه راه مطمئن به آذری های عزیز و داغدارمون کمک کنن که به نظر من واقعاً قابل تقدیره و در این شرایط که همه نگران از دست رفتن فرهنگ دو هزار و پانصد ساله مون هستیم نقطه کور امیدی به شمار میاد که به ما یادآوری کنه ایرانی همیشه ایرانی می مونه.

 از اونجا که من کلاً آدم پرحرفی نیستم و حرف دلم رو با نوشتن بهتر می تونم به زبون یا بهتر بگم روی ورق بیارم و گاهی تا ننویسم نمی تونم خلائی که در خودم احساس می کنم رو از بین ببرم یکی از متنهایی که البته توی اینترنت دیده بودم رو به همراه یکسری عکس با عنوان ایران من روی صفحه اصلی قرار دادم و تصمیم گرفتم به عنوان همدردی با هم وطنای خودم که هیچ کاری براشون از دستم بر نیومده بود, حداقل یک هفته پستی در مورد آشپزی نگذارم و این پست رو برای همیشه داخل آرشیو مطالب وبلاگ نگه دارم تا یادم نره روزی, وقتی, زمانی مردم گوشه ای از ایران در نهایت مظلومیت زیر خروارها خاک رفتن و منِ هموطن نتوستم کمکی بهشون بکنم.

تا اینکه دیشب از یکی از دوستای خوبم که قبلا افتخار آشنایی با ایشون رو نداشتم  و برای اولین بار به من کامنت داده بودن پیغامی گرفتم و با خوندن اون تصمیم گرفتم به احترام ایشون اون پست رو بردارم. من ضمن عرض تسلیت خدمت الناز دوست عزیز تبریزی ام و عذرخواهی از اینکه ناخواسته اسباب رنجش ایشون یا احیانا کسای دیگه ای رو فراهم کرده ام, عین کامنت ایشون رو در زیر میارم تا احیاناً کسایی که به وبلاگ من سر می زنن گمون نکنن به همین زودی همطوطنام رو فراموش کرده ام تا حدی که حتی متنی که خودم به دلخواهِ خودم روی صفحه وبلاگم قرار داده ام رو هم برداشته ام.

سلام من یکی از طرفداران وبلاگتون هستم و همیشه غذاهای خوشمزتونو می بینم و درست می کنم. من تبریزی هستم و از مصیبتی که واسه همشهریهام و حتی چند نفر از فامیلای دورمون اتفاق افتاده واقعا غصه دارم. ولی خانومی هر دفعه که میام تو وبلاگتون چشمامو میبندم و از این عکسا رد میشم. واقعا دلخراشن ممنون میشم اگه لطف کنید و این عکسا رو بردارید. واقعا زجر آور. ببخشید اگه اینطور گفتم و دفعه اولم هم هست که براتون نظر میذارم. می دونم شما هم دور از وطنید و دلتون میخواس که اینجا باشین و همدردی کنید. از دور میبوسمتون.

در هر حال با آرزوی اینکه خداوند سختی این روزها رو برای بازماندگان این زلزله هموار تر کنه, روند قبلی وبلاگ رو در پیش می گیریم. با این امید که دیگه شاهد چنین اتفاقات ناخوشایندی نه فقط در مملکت خودمون که در هیچ کجای دنیا نباشیم.